مقالات انگلیسی درباره روش های تامین مالی با ترجمه تخصصی ۲۰۲۵-۲۰۲۴

در این صفحه مجموعه مقالات انگلیسی علمی پژوهشی و علمی ترویجی (مروری) جدید در زمینه روش های تامین مالی و تامین سرمایه با ترجمه تخصصی مربوط به سال های ۲۰۲۵ – ۲۰۲۴ – ۲۰۲۳ و … از مجلات (ISI, JCR, اسکوپوس Scopus و…) و نشریات معتبر الزویر ( ساینس دایرکت ) ، امرالد ، اسپرینگر ، وایلی و .. موجود می باشد- مقالات ترجمه شده تامین مالی کاملا تخصصی ، روان و سلیس به زبان فارسی به صورت فایل وورد WORD ترجمه و تایپ شده اند. این مقالات به عنوان مقاله بیس برای نگارش پروپوزال و پایان نامه های مرتبط با تامین سرمایه (مقاله بیس درباره روش های تامین مالی ۲۰۲۴- ۲۰۲۵) نیز قابل استفاده می باشند- دانلود مقالات انگلیسی تامین مالی و سرمایه ، رایگان می باشد

مقالات ۲۰۲۵ تامین مالی به لیست اضافه گردید

برای مشاهده جزییات و دانلود مقاله انگلیسی ترجمه شده روش های تامین مالی

بر روی عنوان مقاله مورد نظر کلیک نمائید

مقالات انگلیسی بدون ترجمه درباره روش های تامین مالی

مفهوم تامین مالی – تامین سرمایه

شرکت‌ها و موسسات دولتی و خصوصی به منظور رسیدن به اهداف و اجرای طرح‌های توسعه‌ای خود نیازمند جذب منابع مالی و گاه مشارکت سایر فعالان اقتصادی و بازار سرمایه هستند. در این بین آشنایی با انواع روش‌های تامین مالی و ابزارهای تامین مالی می‌تواند نقش موثری در اجرای به موقع و مناسب طرح‌ها و نیز رسیدن به اهداف مدیریتی سازمان داشته باشند. هدف از برگزاری این کارگاه آموزشی آشنایی کامل شرکت‌کنندگان با انواع روش‌های تامین مالی در ایران و روش‌های تامین مالی بین‌المللی می‌باشد.

پیشبرد اهداف کلان اقتصادی مانند برخورداری از پایداری و دستیابی به رشد درون زا و قابل دوام اقتصادی از اهداف تمام نظام های اقتصادی می باشد. رشد روزافزون ابزارهای مالی و توسعه هرچه بیشتر نظام های مالی از این حقیقت منتج می شود که: توسعه نظام مالی جزء لاینفک توسعه نظام اقتصادی است. توسعه نظام تأمین مالی در یک کشور، یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده، جریان های سرمایه گذاری داخلی و خارجی می باشد. تأمین مالی در حقیقت به مجموعه فرایندهایی اطلاق می شود که جهت تأمین منابع و سرمایه مورد نیاز برای انجام فعالیت های تجاری، خرید و با سرمایه گذاری انجام می شود. روش های متفاوتی برای تأمین مالی فعالیت تجاری وجوددارد که بانک ها و مؤسسات مالی مختلف می توانند از آنها برای تأمین مالی شرکت ها استفاده نمایند. یکی از پیش شرط های اساسی موفقیت در کسب و کار، دسترسی به منابع مالی کافی، مدیریت صحیح منابع مالی و استفاده بهینه از آنهاست. مدیران بنگاه های اقتصادی در عصر حاضر، با توجه به محدودیت های منابع مالی به ویزه در عرصه تجارت جهانی و تنگ شدن رقابت، تحت فشار فزاینده ای قراردارند تا هزینه های عملیاتی و بهای تمام شده را کاهش دهند

روش های تامین مالی

یکی از تصمیماتی که مدیران واحد اقتصادی به منظور حداکثر ساختن ثروت سهامدارن اتخاذ می نمایند، تصمیمات مربوط به تامین مالی می باشد. این نوع تصمیم گیری ها مربوط به ساختار سرمایه و همچنین تعیین و انتخاب بهترین شیوه تامین مالی و ترکیب آن می باشد. منابع مالی هر واحد اقتصادی از منابع داخلی و خارجی تشکیل شده، منابع داخلی شامل جریان های نقدی حاصل از عملیات، وجوه حاصل از فروش دارایی ها و منابع خارجی شامل استقراض از بازارهای مالی و انتشار سهام می باشد. بنگاه ها می توانند منابع خود را از طریق انتشار سهام، افزایش سرمایه، انتشار اوراق مشارکت ، گواهی سپرده و … تأمین کنند.

انواع روش‌های تأمین مالی داخلی:

روش‌های تأمین مالی داخلی در دو گروه تأمین مالی کوتاه‌مدت و بلندمدت موردمطالعه قرار می‌گیرد. تأمین مالی کوتاه‌مدت برای پشتیبانی سرمایه‌گذاری موقت در دارایی‌های جاری مورداستفاده قرار می‌گیرد.

روش‌های تأمین منابع مالی کوتاه‌مدت:

اعتبار تجاری: دریافت کالا و پرداخت وجه آن بافاصله زمان

وام‌های بانکی: دریافت وجوه موردنیاز از بانک‌ها

وام‌های مؤسسات مالی تجاری: دریافت وجوه موردنیاز از مؤسسات مالی

صدور اسناد تجاری: اوراق بهادار قابل‌مبادله که توسط واحدهای اقتصادی به سایر واحدها، بانک‌ها یا مؤسسات مالی فروخته می‌شود.

روش های تأمین مالی بلندمدت

روش های تأمین مالی بلندمدت عبارت است از:

الف- سهام عادی: دارایی مالی است که بیانگر مالکیت در یک شرکت است

ب- سهام ممتاز: اوراق بهادار دارای سود ثابت و معین

ج- اوراق قرضه: اخذ وام در قبال صدور اوراق بهادار با نرخ بهره مشخص

د- اوراق مشارکت

ه- اوراق بهادار قابل‌تبدیل به اوراق مشارکت یا اوراق قرضه:

اوراقی است که سود معین دارد و صادرکننده اوراق قرضه متعهد می‌شود اصل پول و سود را در تاریخ معین پرداخت کند. این اوراق چند کوپن سود دارند که مثلاً هر سه ماه یک‌بار باید به بانک عامل مراجعه کرد و با تحویل آن بخشی از سود را دریافت کرد.

انواع روش‌های تأمین مالی خارجی:

بحث تأمین منابع مالی موردنیاز پروژه‌ها از مباحث اصلی انجام پروژه‌ها است. در این میان موضوع جذب منابع مالی خارجی راهکاری موردتوجه برای تأمین مالی پروژه‌های با حجم مالی بالا هست. در کشوری مانند ایران که نیاز به ساختارهای زیر بنایی دارد، جذب منابع مالی خارجی امری بسیار ضروری است. آنچه به کشورها در جذب منابع خارجی کمک می‌کند وجود ثبات و امنیت در زمینه‌های اقتصادی، سیاسی، قوانین و مقررات و عوامل و زمینه‌های موردتوجه هر صنعت و کشور برای جذب منابع خارجی است. تأمین مالی می‌تواند در حالت کلی به دو شکل استقراض از بانک‌های خارجی یا مؤسسات مالی بین‌المللی یا به شکل سرمایه‌گذاری خارجی باشد. در ادامه روش‌های مختلف تأمین مالی خارجی بررسی می‌شود.

تامین مالی با استفاده از سرمایه های خارجی

جذب سرمایه های خارجی به یکی از مهمترین روش های تامین مالی برای اجرای پروژه های عمرانی تبدیل شده است. زیرا بزرگترین چالش پیش روی کشورهای در حال توسعه من جمله کشور ما، نحوه تامین مالی و تهیه بودجه اجرایی لازم برای انجام پروژه های زیربنایی و بهره برداری از محصولات و خدمات حاصل از آنها می باشد.

در واقع بحران مالی که برای تامین سرمایه در داخل این کشورها وجود دارد، موجب شده است تا به دنبال راه های جایگزین تامین مالی باشند. استفاده از سرمایه های خارجی می تواند به صورت دو روش استقراضی و سرمایه گذاری صورت بگیرد که در زیر به آن می پردازیم.

روش استقراضی

در این روش کشور برای اجرای طرح های زیربنایی تلاش می کند تا از موسسات مالی، وام دریافت کند. در مقابل نیز ارائه سررسید های مقرر اقساط بازپرداخت وام الزامی می باشد. موسسه یا کشور پرداخت کننده وام، بدون ترس و ریسک وام را پرداخت می کند. در واقع تمام ریسک روش استقراضی متوجه کشوری است که وام را دریافت نموده است. دریافت سرمایه خارجی می تواند به صورت های زیر باشد:

فاینانس(Finance)

در این روش میان کشور وام گیرنده و کشور پرداخت کننده وام یک قرارداد منعقد می شود که براساس آن، بین کشور سرمایه پذیر و کشور سرمایه گذار، قراردادی منعقد می شود که در طرح یا پروژه، نیروی انسانی متخصص، انتقال تکنولوژی، مواد اولیه، توان ارزی و ماشین آلات و تجهیزات مورد نیاز توسط کشور پرداخت کننده وام تامین می شود. کشور دریافت کننده وام نیز متعهد می شود تا زمان بهره برداری از پروژه، کل قیمت تمام شده طرح یا پروژه را به صورت اقساطی در اختیار کشور سرمایه گذار قرار دهد.

ریفاینانس (Refinance)

در این روش از خطوط اعتباری کوتاه مدت بین بانکی حداکثر به مدت یک سال برای افتتاح اعتبارات اسنادی بابت واردات کالا استفاده می شود. ریفاینانس توسط واردکنندگان و تاجران مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش فروشندگان خارجی، در زمان معامله اسناد طبق شرایط اعتبار وجه اسناد را به صورت نقد از بانک کارگزار دریافت می کنند و خریداران ایرانی با توجه به قرارداد منعقده با بانک در زمان تعیین شده (حداکثر یک سال) در قرارداد اقدام به پرداخت وجه اسناد می کنند.

یوزانس( Usance)

در این روش تاجر یا دریافت کننده سرمایه متعهد می شود تا با ارائه برات مدت دار، هزینه فناوری و تجهیزات دریافت شده را در زمان مشخص پرداخت کند. همچنین دریافت کننده سرمایه باید بهره سرمایه را نیز پرداخت نماید. البته در این روش، پرداخت وجه بعد از مدت تعیین شده انجام می شود.

اعتبار خریدار (Buyer’s Credit)

اعطای اعتبار و تسهیلات لازم به تاجران، کارفرمایان و خریداران برای خرید کالا و خدمات ایرانی یکی دیگر از روش های استقراضی می باشد. این روش در چارچوب قرارداد تأمین مالی صورت می گیرد و هدف از آن ایجاد زمینه و امکان فروش مدت دار کالا و خدمات می باشد.

سرمایه گذاری مستقیم (Direct Investment )

در این روش یک یا چند سرمایه گذار خارجی در سهام ثبت شده یک موسسه داخلی مشارکت می کنند که حق و حقوقی را برای سرمایه گذار فراهم می کند. از جمله مزایای این روش می توان به مشارکت در سود و زیان، اشتغال زایی، افزایش توانمندی نیروی انسانی، انتقال دانش فنی و …. اشاره کرد.

بیع متقابل ( Counter trade )

در این روش توسعه تجارت هدف اصلی است که در آن تاجر متعهد می شود تا در مقابل کالاهایی که به کشور دیگر صادر یا وارد می کند، یا موسسه سرمایه گذار در مقابل فراهم نمودن سرمایه نقدی و غیر نقدی مورد نیاز، کالای مرتبط یا غیر مرتبط با کالای اولیه را وارد یا صادر کند.

سایر روش‌ها عبارت‌اند از:

BOT ساخت، بهره‌برداری، واگذاری

BOO ساخت، بهره‌برداری، مالکیت

BLT ساخت، اجاره، انتقال

BLO ساخت، اجاره، بهره‌برداری

DBOM طراحی، ساخت، بهره‌برداری، نگهداری

ROT احیاء، بهره‌برداری، انتقال

ROO احیا، بهره‌برداری، مالکیت

روش‌های غیر قرضی (سرمایه‌گذاری):

در روش‌های غیر قرضی برگشت اصل و سود از سوی سیستم بانکی و یا دولت تضمین نمی‌شود و ریسک برگشت سرمایه و منابع به عهده سرمایه‌گذار است. روش‌های غیر قرضی همان روش‌های سرمایه‌گذاری هستند. درروش سرمایه‌گذاری تأمین‌کننده منابع مالی (سرمایه‌گذار) با قبول ریسک ناشی از به‌کارگیری منابع مالی در فعالیت یا طرح موردنظر، برگشت اصل و سود منابع سرمایه‌گذاری شده را از عملکرد اقتصادی طرح انتظار دارد.

تأمین مالی در شرکت های کوچک و متوسط:

دسترسی به دارایی مالی برای بنگاه‌های کوچک و متوسط بسیار دشوار است و نهادهای مالی و قانونی نقش مهمی در رابطه با این محدودیت بازی می‌کنند.

منابع سرمایه‌ای برای آن‌ها شامل:

درآمد تقسیم‌نشده، پذیره‌نویسی داخلی

بانک ها

فروش سهام، دارایی خالص

اعتبار تجاری، کارت اعتباری، توسعه پذیره‌نویسی، اجاره‌داری

سهم شرکت از دارایی خارجی

حدود ۱/۴ بنگاه‌های کوچک بیش از ۱۰% منابع مالی خود را از اعتبارات تجاری به دست می‌آورند. حدود ۴۰% آن‌ها سهم کسانی از بانک‌های تجاری محلی به دست می‌آورند. درواقع بنگاه‌های کوچک و متوسط از دارایی خارجی به‌خصوص دارایی بانک استفاده کمتری می‌کنند. این بنگاه‌ها بیشتر از همه از پشتیبانی حق مالکیت برحسب دستیابی به منابع رسمی دارایی‌های خارجی به‌خصوص دارایی بانک سود می‌برند.

منابع داخلی تأمین مالی:

سود انباشته: در مراحل ÷سین تأمین مالی نظیر مرحله جوانی، رشد یا بلوغ. شرکت‌ها می‌توانند از منابع داخلی سود انباشته برای تأمین مالی استفاده کنند؛ که یکی از کم‌هزینه‌ترین منابع تأمین مالی است.

عاملیت حساب‌های دریافتی و کارت‌های اعتباری: یک کسب‌وکار کوچک می‌تواند حساب‌های دریافتی خود را یکجا به یک عامل بفروشد.

اجاره به‌ جای تملیک یا اجاره (لیزینگ)

منابع تأمین مالی ازطریق بدهی و قرض

شامل مبالغی است که مالکان استقراض کرده و باید به همراه بهره آن را بازپرداخت کنند. اگرچه به کارآفرین این امکان را می‌دهد که مالکیت کامل شرکت را در اختیار بگیرد اما او باید بدهی ایجادشده در ترازنامه را تعهد کند. هزینه‌های تأمین مالی ازطریق استقراض اغلب پایین‌تر از تأمین مالی ازطریق سهام بوده است. چنین شخصی به‌سرعت با دامنه گسترده‌ای از گزینه‌های اعتباری روبرو می‌شود. ازجمله:

بانک‌های تجاری و وام‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت: مالکین کسب‌وکار بانک‌ها را به‌عنوان اولین قرض دهندگان در نظر دارند. بانک‌ها اغلب محافظه‌کارانه عمل می‌کنند و ترجیح می‌دهند که وام‌ها را به شرکت‌های در حال فعالیت اعطا کنند نه نوپای با ریسک بالا. وام‌های کوتاه‌مدت که برای کمتر از یک سال در نظر گرفته‌شده‌اند، رایج‌ترین نوع وام‌های اعطاشده به بنگاه‌های کوچک و متوسط‌اند.

خط‌های اعتباری و اعتبارات اسنادی: یک خط اعتباری به‌منظور حفظ جریان نقدی مثبت، وجوه کوتاه‌مدتی را به شرکت ارائه می‌کند. سپس هنگامی‌که شرکت توانست مبالغ موردنظر را به دست آورد، این وام بازپرداخت می‌گردد. مزیت این راه آن است که تازمانی که وجوه باز پس گرفته نشود، بهره‌ای به آن تعلق نمی‌گیرد و هنگام نیاز به جریان نقد این خط فوراً در دسترس قرار می‌گیرد.

اعتبار تجاری و عرضه‌کنندگان تجهیزات: فروشندگان و عرضه‌کنندگان معمولاً مواد اولیه و قطعات شرکت‌ها را به مدت ۳۰ تا ۹۰ روز یا بیشتر با نرخ بهره معین تأمین مالی می‌کنند. بیشتر فروشندگان تجهیزات با ارائه تسهیلات خرید، مالکان کسب‌وکارها را تشویق می‌کنند تا تجهیزات موردنیازشان رات از آنان خریداری کنند. این روش تا حدود زیادی مشابه اعتبار تجاری است.

مؤسسات مالی و اعتباری و شرکت‌های بیمه: تخصص مؤسسات وام و پس‌انداز در ارائه وام‌هایی برای دارائی‌های واقعی است. در یک وام نوعی تجاری یا صنعتی، مؤسسات وام و پس‌انداز تا ۸۰% از ارزش دارایی را با برنامه زمانی بازپرداخت تا ۳۰ سال قرض خواهند داد. در دیگر کشورها برای کارآفرینان، شرکت‌های بیمه عمر می‌توانند منبع مهم دستیابی به سرمایه کسب‌وکار تلقی شوند که شامل وام‌های بیمه‌نامه‌ای و وام‌های رهنی هستند. وام‌های بیمه‌نامه‌ای بر پایه مبالغی تعیین‌شده‌اند که ازطریق حق بیمه پرداخت می‌شوند.

اتحادیه‌های اعتباری و عرضه‌های خصوصی: اتحادیه‌های اعتباری که تحت مالکیت اعضای خود قرار دارند، شناخته‌شده‌ترین مؤسسات برای ارائه وام‌های مصرفی و خودرو به شمار می‌روند. باوجوداین اکنون بسیاری از آنان خواهان آن هستند که وجوهی را برای راه‌اندازی کسب‌وکارها به اعضای خود قرض دهند. یک کارآفرین جهت واجد شرایط شدن برای دریافت وام، باید به عضویت آن اتحادیه اعتباری دربیاید. عرضه خصوصی فرایندی است که طی آن شرکت برای استقراض و صدور اسناد تعهدآور تنها به معدودی از وام‌دهندگان – معمولاً شرکت‌های بیمه یا صندوق‌های بازنشستگی – روی می‌آورد و استقراض ازطریق انتشار عام اوراق انجام نمی‌گیرد. بدهی عرضه خصوصی پیوندی است میان یک وام معمولی و اوراق قرضه، چراکه به‌صورت ذاتی یک اوراق قرضه به شمارمی رود اما شرایط آن مانند وام به نیازهای فردی قرض گیرنده بستگی دارد.

کمک‌های دولتی: در بسیاری از کشورها، دولت‌ها تسهیلات لازم را با نرخ‌های بهره پایین یا بازپرداخت بلندمدت اعطا می‌کند.

ادغام و تملک: یکی از پیچیده ترین نسخه های سازمانی، استراتژی ادغام و تملک است که در صورت تجویز برای یک سازمان، باید به پیاده سازی آن برای سازمان توجه نمود.

سازمان ها در شرایطی از رشد و توسعه خود، نیازمند سهم بازار بیشتر داخلی و یا خارجی، جذب منابع داخلی و یا خارجی، جذب مدیران کارآزموده، جذب تکنولوژی های پیشرفته و یا حتی محصولات متنوع هستند، این مهم می تواند از طریق ایجاد مشارکت با ذینفعان جدید که در داخل و یا خارج از کشور وجود دارند، صورت گیرد، این سیاست ادغام و یا تملک (M&A) نامیده می شود.

ادغام و تملک نیازمند طی مراحلی است که با توجه به دسترسی مشاورین کارآزموده به بانک های اطلاعاتی در سطح دنیا می تواند با روشی مناسب و بدون حراج دارایی ها صورت گیرد.

تحلیل وضعیت موجود، شناسایی نیاز واقعی سازمان، تنظیم اسناد به شیوه های استاندارد و نهایتا مذاکره حرفه ای با سرمایه گذاران بخشی از مراحل پیچیده این روند، محسوب می شود.