در دولت ها، چالش های حاکمیتی و مبارزه با فساد به وسیله حسابداری نامتناسب، تشدید می شود،. حسابداری تعهدی را به عنوان یک راه حل کلی اتخاذ می کنند. این مقاله بر پایه ی تجزیه و تحلیل قاعده ی هافمن و درخواست تجدیدنظر لفظی برای منطق، اعتبار و احساسات، سازگاری حسابداری تعهدی را در مالزی بررسی می کند. نتایج نشان داد که حسابداری تعهدی پتانسیل حاکمیت موثر و ضد فساد را دارد. با این وجود درخواست های تجدید نظری که تلاش میکنند نئولیبرالیسم را قانونی کنند و به نام پیشرفت، حمایت عمومی را جلب کنند مانع از درک فساد های نهادی و مدیریت ضعیف نهادهای دموکراتیک مشترک در کشورهای در حال توسعه ، می شوند.

معرفی

فساد عمومی که توسط بسیاری از کشورهای در حال توسعه تجربه شده است، مسلما با شیوه های حسابداری ضعیف تشدید می شود. انتقاد از ریشه ی حسابداری دولتی بخاطر شکست در رسیدگی به نیازهای کاربران است. برای مثال قطع ارتباط با مدیریت اقتصاد کلان، شناسایی فعالیت های متقلبانه و پنهان کردن رسوایی های فسادی را غیرممکن می سازد. این توافقنامه با نظر فدراسیون بین المللی حسابداران (IFAC) و موسسه امور مالی و حسابداری دولتی (CIPFA) که یک چهارچوب بین المللی برای حاکمیت عمومی صادر کرده، موافق است که اهمیت حسابداری تعهدی را در بخش عمومی تنظیم کرده است و به این نکته اشاره کرده است که گزارش مالی بهتر برای کاهش سطوح فساد عمومی بسیار ضروری است. به طور عمده نقش حسابداری در زمینه فساد در رسانه های بین المللی پوشش داده شده است.

Abstract

In government, the challenges of governance and anti-corruption are exacerbated by accounting not being fit for purpose. In developing countries, many governments adopt accrual accounting as a panacea. Drawing on Goffman’s frame analysis, and rhetorical appeals to logic, credibility and emotion, this paper examines the adoption of accrual accounting in Malaysia. It was found accrual accounting has potential for keying governance and anti-corruption. However, rhetorical appeals that attempt to legitimate neo-liberalism and engender public support in the name of progress were hindered by perceptions of endemic corruption and relatively weak democratic institutions of ‘good’ governance common to developing countries.

Keywords Framing,Rhetoric,Accrual accounting,Governance,Corruption,New public management (NPM),Malaysia,Developing countries

Introduction

Public corruption, experienced by many developing countries, has been arguably exacerbated by weak governmental accounting practices (Cohen, Guillamon, Lapsley, & Robbins, 2015). The criticisms of governmental accounting stem from its failure to address the needs of users. For instance, the disconnection from macro-economic management (Premchand, 1995), its inadequacy to detect fraudulent activities, and in concealing corruption scandals (Neu, Everett, Rahaman, & Martinez, 2013). As a response, to help enable better governance practices to facilitate anti-corruption, many governments in developing countries are implementing accrual accounting (PricewaterhouseCoopers, 2013).

This accords with advice from the International Federation of Accountants (IFAC) and the Chartered Institute of Public Finance and Accountancy (CIPFA) who issued an international framework for public governance. This set out the importance of accrual accounting in the public sector, and argued that better financial reporting is critical to reduce levels of public corruption (see Ace, 2014; IFAC/CIPFA, 2014). More widely, there has been coverage by international media on the role of accounting in the context of corruption (Lehman & Thorne, 2015).