اطلاعیه

پروژه درسی سازمان ها و پیمان های منطقه ای : شورای همکاری خلیج فارس

 کد محصول : mo80

تعداد صفحات : ۱۰۰ صفحه 

فرمت فایل word

قیمت : ۲۰۰۰۰ تومان

دانلود فایل بلافاصله بعد از خرید

فهرست مطالب
مقدمه
اهمیت خلیج فارس
تاریخچه و علل تشکیل شورای همکاری خلیج فارس
اهداف شورای همکاری خلیج فارس
شورا از نظر تشکیلاتی
۱- عربستان سعودی
۲- امارات عربی متحده
۳- بحرین
۴- کویت
جزیره بوبیان
خور عبدلله
۵- قطر
۶- عمان
خلاصه از وضعیت عربستان
نقشه عربستان
خلاصه ای از وضعیت امارات متحده عربی
نقشه امارت
خلاصه ای از وضعیت بحرین
نقشه بحرین
خلاصه ای از وضعیت کویت
نقشه کویت
خلاصه ای از وضعیت قطر
نقشه قطر
خلاصه ای از وضعیت عمان
نقشه عمان
شورای همکاری و جمهوری اسلامی ایران
الف) شورای همکاری و جمهوری اسلامی ایران طی جنگ تحمیلی
ب) روابط شورای همکاری و جمهوری اسلامی ایران پس از پایان جنگ تحمیلی
ج) روابط شواری همکاری و جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۷۱ تاکنون
منابع

مقدمه

کرانه های جنوی کشور ایران را از آبهای گرم و شوری در برگرفته که قسمتی از آن خلیج فارس نامیده می شود. هنگامی که امپراطوری انگلیس برتری انحصاری بر این خطه یافت، دست بر گنجینه ای نهاد که تاریخ استعمار جهان هرگز میراثی به این عظمت را به هیچ میراث خواری نبخشیده است خلیج فارس دریای بسته کم عمقی است که از قدیم الایام تاکنون همیشه حائز اهمیت فراوان بوده و مدام مطمح[۱] نظر سیاستهای بزرگ جهان قرار گرفته است این خلیج در جنوب ایران واقع شده و طول آن در حدود ۵۰۰ کیلومتر وعرض آن در حدود ۱۰۰ میل (البته در بعضی نقاط عرض خلیج فارس تا ۲۰۰ میل می رسد).

امتداد خلیج از شمال غربی به سمت جنوب شرقی است، عمق خلیج فارس تا حدود ۹۰ متر برآورد می شود مساحت خلیج فارس حدود ۲۳۲۸۵۰ کیلومتر مربع ذکر شده است.

شش کشور عربی حوزه فارس یعنی امارت عربی متحده ، بحرین ، عربستان سعودی، عمان، قطر و کویت در ماه مه (۱۹۸۱) میلادی ایجاد شورایی بین خود را با عنوان شورای همکاری کشورهای خلیح فارس اعلام کردند.

این شش کشور به استثنای عربستان سعودی طی دهه های ۵۰ و ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ قرن بیستم  میلادی به استقلال رسیدند.

سابقه تلاش کشورهای خلیج فارس اعم از کشور مزبور و نیز ایران و عراق برای ایجاد تجمعی در این منطقه به دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ باز می گردد.

البته کویت در سال های ۱۹۶۰ تلاشهایی را انجام داد ولی نتیجه نگرفت و در دهه ۱۹۷۰ نیز تحرکاتی اکثر کشورهای منطقه برای ایجاد یک استراتژی واحد و نیز یک سیستم امنیت دسته جمعی برای حفظ امنیت خلیج فارس بعمل آمد که کنفرانس وزرای خارجه کشورهای منطقه در سال ۱۹۷۶ مسقط نقطه اوج آن محسوب می شد.

با این حال به دلایل متعدد از جمله رقابتهای منفی میان ایران و عراق و عربستان سعودی برای سیادت و ژاندرمری منطقه یک تجمع تشکیل نشد.

طرح ایران شامل انعقاد یک پیمان نظامی – امنیتی دسته جمعی برای حمایت از منطقه و دور نگه داشتن آن از آشوبها و فتنه های دخلی و آزادی کشتیرانی در تنگه هرمز و خلیج فارس با مخالفت برخی از کشورها روبرو شد. این طرح با موافقت آمریکا برای نفوذ هر چه بیشتر همراه بود لذا مورد مخالفت علنی عراق قرار گرفت.

طرح عراق نیز به دلیل عدم اعتماد کشورهای منطقه به این کشور متمایل به چپ عرب که وابسته به شوروی سابق بود مورد اعتماد قرار نگرفت.

همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی، عراق احساس کرد که می تواند بخشی از خاک ایران بویژه مجاور خلیج فارس را به خاک خود افزوده به صورت قدرت منطقه درآید و حرف اول منطقه را بزند.

عراق برای رسیدن به اهداف شوم خود به مرزهای جمهوری اسلامی ایران حمله ور شد آمریکا نیز که در حمله طبس شکست خورده بود، از هر طرحی که ایران را در منطقه تضعیف کند. حاضر به حمایت شد. پس از حمله عراق به خاک ایران، شش کشور منطقه خلیج فارس سرگرم مطالعه پیش نویس یک پیمان امنیت دسته جمعی شدند.

همزمان یکی از مفسران امور خاور میانه تلاشهای عربستان سعودی مبنی بر تشکیل یک اتحاد نظامی در منطقه خلیج فارس، البته با شرکت غرب را مورد بررسی قرار می دهد و اظهار می دارد که جنگ عراق با ایران اوضاع را برای ایجاد چنین پیمان نظامی در خلیج فارس آماده می کند و به عربستان سعودی این فرصت را داده است که سلطه خود را بر کشورهای منطقه اعمال کند.

در تاریخ ۱۰/۹/۱۳۵۹ کنفرانس سران عرب در اردن آغاز به کار کرد. ظآهراً شرایط بنحوی فراهم شده بود که اعراب بیش از پیش به خلیج فارس چشم داشته باشند و عراق، اردن، کویت و عربستان ماموریت یافتند که یک استراتژی مشترک برای منطقه ارائه دهند. دخالت مستقیم کشورهای باصطلاح چپ جهان عرب در امنیت و سرنوشت خلیج فارس به میل غرب نبود. لذا وزیر خارجه انگلستان عربستان سعودی را پیاده کردن یک پیمان امنیتی در منطقه خلیج فارس یاری داده و بر مبنای اطلاعات کسب شده از یک سیاستمدار عربستان سعودی، دولت انگلستان نقش اساسی را در ترغیب شخصیتهای خلیج فارس برای پذیرش طرح امنیت به  سرکردگی عربستان سعودی به عهده داشته است. این پیمان امنیتی از همکاری غب نیز برخوردار بود اولین بهمن ماه ۱۳۵۹ تلاشهای فشرده ای صورت گرفت و یک کمیسیون فنی مامور پی ریزی اساسنامه شورای همکاری شد.

در حاشیه سومین کنفرانس سران کشورهای اسلامی در طائف کویت طرح یک پیمان امنیتی و نظامی راا ارائه داد و پس از آن طی رفت و آمدهای مکرر و جلسات مشورتی متعدد با حضور کشورهای منطقه و نمایندگی از آمریکا و انگلستان یک پیمان سیاسی نظامی و اقتصادی با عنوان «شورای همکاری کشورهای عربی خلیج فاس به تحقق پیوست.»

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.