پارس پروژه پرتال خدمات دانشگاهی
| مقالات مرتبط با این موضوع |
|
مقالات انگلیسی ترجمه شده حسابداری |
کد محصول: H280
سال نشر: ۲۰۱۸
نام ناشر (پایگاه داده): الزویر
نام مجله: Land Use Policy
نوع مقاله: علمی پژوهشی (Research articles)
تعداد صفحه انگلیسی: ۱۰ صفحه PDF
تعداد صفحه ی ترجمه فارسی: ۲۷ صفحه WORD
قیمت فایل ترجمه شده: ۲۶۰۰۰ تومان
عنوان فارسی:
مقاله انگلیسی حسابداری ۲۰۱۸ : حسابداری هزینه‌های معامله در ارزیابی سیاست برنامه‌ریزی
عنوان انگلیسی:
Accounting for transaction costs in planning policy evaluation
چکیده فارسی:
هزینه‌های متحمل شده در طراحی و اجرای ابزارهای سیاست برنامه‌ریزی همواره به اندازه کافی مورد توجه قرار نمیگیرند. به منظور افزایش کارایی ابزارهای سیاست برنامه‌ریزی باید این هزینه‌های معاملاتی در نظر گرفته شوند. در حالی که پیش بینی میشود هزینه های چنین معاملاتی با توجه به هماهنگی و طراحی سازمانی آنها متفاوت باشند، تا به امروز هیچ تحقیق سیستماتیکی در این مورد که برنامه ریزان چگونه باید هزینه‌های معامله و دیگر جوانب سازمانی را بعنوان معیارهای ارزیابی در انالیز سیاست برنامه ریزی مد نظر قرار دهند، انجام نشده است. این مقاله به بررسی این موضوع میپردازد که چطور و طی چه مراحلی میتوان این هزینه ها را در آنالیز و طراحی سیاست برنامه ریزی گنجاند. این مقاله با استفاده از ادبیات هزینه‌های معامله و اقتصاد سازمانی نوین، چارچوبی برای یکپارچه سازی این هزینه‌ها در ارزیابی ابزار سیاست برنامه ریزی، ارائه میدهد.
این چارچوب شامل عوامل مختلفی است که بر هزینه‌های معامله در طراحی و اجرای یک ابزار سیاست برنامه ریزی موثرند. اگرچه برخی محققین تاثیرات عوامل مربوط به ویژگی‌های معاملات و معامله گران را مورد بحث قرار داده‌اند، نسبت به اهمیت عوامل مربوط به مشخصه‌های یک سیاست توجه چندانی صورت نگرفته. بنابه استدلال این مقاله، مشخصه‌های سیاست از جمله، سادگی، سن خط مشی، دقت سیاست، رویکرد سیاست، مشارکت عمومی و اعتبار و استحکام سیاست، میتوانند بر هزینه‌های معامله در هر سیاستی تاثیرگذار باشند. بنابراین منتج میشود که علاوه بر ویژگی‌های معامله و معامله گر، یک دسته بندی برای مشخصه‌های سیاست را باید به منظور تاکید بر اهمیت انتخاب و طراحی سیاست در هزینه‌های سیاست یک ابزار سیاست برنامه ریزی در نظر گرفته شود.
کلمات کلیدی: هزینه‌های معامله، ابزار سیاست برنامه‌ریزی، آنالیز و طراحی سیاست، معیارهای ارزیابی، اقتصاد سازمانی نوین
مقدمه
در ادبیات و تاریخچه‌ی تحقیق بیان شده که پیرامون برنامه‌ریزی، تمرکز محدودی در مورد آنچه یک سیاست یا یک طرح خوب را شکل میدهد وجود دارد. همانطور که Alexander and Faludi (1989, p.127) اظهار کرده است، “اگر برنامه‌ریزی داشتن هرگونه اعتبار به عنوان یک شغل یا یک حرفه است، معیار ارزیابی باید امکان قضاوت واقعی در موثربودن برنامه‌ریزی را فراهم کند: برنامه‌ریزی خوب باید از برنامه‌ریزی بد قابل تمایز باشد.” در غیر اینصورت، به نظر می‌رسد که روش Baer’s (1997, p.329) برای مقایسه‌ی طراح‌ها و هنرها بر اساس پاسخ‌دهی آنها به این سوال که “شما در صورت دیدن یک برنامه [هنر] چگونه آن را به عنوان برنامه [هنر] خوب تشخیص می‌دهید؟” معتبر خواهد بود.
این روش بیان کرده که بدون معیار ارزیابی، پاسخ جعلی و غیر واقعی به این سوالات مشابه بوده و به صورت “من زیاد در مورد هنرها [برنامه‌ها] نمی‌دانم، اما می‌دانم که چه چیزی را دوست دارم” خواهد بود. در حقیقت، بدیهی است که برنامه‌ریزها به این سوالات اصولی و بنیادی پاسخ خواهد داد: یک سیاست خوب چیست و چه چیزی آن را خوب می‌کند؟. Baer (1997) بیان کرده است که برنامه‌ریزها برخی اوقات صرفا روی برخی قضاوت‌های ارزشی تاکید می‌کنند که حالت مبهم و ذهنی دارند. آنها ممکن است نسبت به پاسخ به سوال طفره روند و در عوض روی روش‌ها و فرآیندهای تولید برنامه تمرکز کنند. اما برنامه‌ریزها نیاز دارند که یک مجموعه از معیارها را ایجاد کنند که آنها را قادر کند تا سطح ذهنی بودن و درونی بودن در فرآیند ارزیابی را کاهش دهند (Lichfield, 2001b; Alexander and Faludi, 1989; Oliveira and Pinho, 2010; Laurian et al., 2010; Seasons, 2003). بدون این معیارها هر قضاوتی که توسط برنامه‌ریزان انجام شود نمی‌تواند به درستی توجیه و تصدیق شود (Shahab et al., 2017a). از سوی دیگر، تحلیلگران سیاسی با استفاده از معیارهای مناسب قادر خواهند بود تا در مورد کیفیت یک سیاست و مهمتر از آن در مورد آنچه خروجی‌های یک سیاست است، قضاوت نمایند. همچنین این معیارها چارچوبی برای ارزیابی سیستماتیک برای برنامه‌ریزان فراهم می‌کند که شامل برخی شاخص‌ها و سنجش‌ها برای ارزیابی موفقیت یک سیاست است. برنامه‌ریزان میتوانند مشخص کنند که اهداف سیاسی مهم چیست، چگونه می‌تواند آنها را سنجید، قوانین مقایسه‌ی سیاست‌ها چیست و کدامیک باید انتخاب شود.
Abstract
The costs incurred in the design and implementation of planning policy instruments are not always considered sufficiently. In order to increase the efficacy of planning policy instruments, these transaction costs need to be taken into account. While such transaction costs are expected to vary according to their institutional design and arrangements, up to now there has been no systematic research concerned with how planners should consider transaction costs, and other institutional aspects, as evaluation criteria in planning policy analysis. This paper investigates how, and in which stages, these costs can be included in planning policy design and analysis. Using the literature of transaction costs and new institutional economics, this paper proposes a framework for integrating these costs into evaluating planning policy instruments. This framework consists of different factors that influence transaction costs in designing and implementing a planning policy instrument.
Although some researchers have discussed the influence of factors concerning the characteristics of transactions and transactors, there has been limited consideration of the importance of factors related to the characteristics of a policy. This paper argues that policy characteristics, such as, simplicity, age of the policy, precision of the policy, policy approach, public involvement and participation, and policy credibility and consistency, can affect transaction costs in any policy. Therefore, the paper concludes that, in addition to transaction and transactor characteristics, a ‘policy characteristics’ category should be included to emphasise the importance of policy selection and design in transaction costs of a planning policy instrument.
۱. Introduction
It has been argued that there is limited focus in the planning literature concerning what constitutes a good policy or plan. As Alexander and Faludi (1989, p.127) opine, “if planning is to have any credibility as a discipline or a profession, evaluation criteria must enable a real judgment of planning effectiveness: good planning must be distinguishable from bad.”
Otherwise, it seems that Baer’s (1997, p.329) analogy on comparing plans and arts in answering the question “how would you know a good art [plan], if you saw one?” would be valid. He discusses that without evaluation criteria, the apocryphal answer to these questions are the same and would be “I don’t know much about arts [plans], but I know what I like.” In fact, it is inevitable for planners to answer to these fundamental and normative questions: what is a good policy and what makes it good? Baer (1997) argues that planners sometimes merely rely on some value judgments which tend to be vague and subjective. They may avoid providing an answer, and instead focus on the methods and process of plan making. However, planners are required to develop a set of criteria which enable them to decrease the level of subjectivity in the evaluation process (Lichfield, 2001b; Alexander and Faludi, 1989; Oliveira and Pinho, 2010; Laurian et al., 2010; Seasons, 2003). Without these criteria, any judgment planners make cannot be properly justified and validated (Shahab et al., 2017a). On the other hand, using proper criteria, policy analysts would be able to judge the quality of the policy, and more importantly what the outcomes of a policy are. Also, these criteria provide planners with a framework for systematic evaluation which includes some indicators and measurements to assess the success of a policy. Planners can specify and clarify what the important policy goals are, how they could be measured, what would be the rules for comparing policies and which one should be chosen.