پارس پروژه پرتال خدمات دانشگاهی
کد محصول: PSR97
تعداد صفحات : ۱۳ صفحه
فرمت فایل WORD
قیمت: ۱۳۰۰۰ تومان
مبانی و چارچوب نظری، پیشینه تحقیق داخلی در مورد سوگیری توجه
فهرست مطالب
سوگیری توجه ۱
اصلاح سوگیری توجه ۳
ابزارهای سنجش سوگیری توجه (پروب دات) ۵
زمان ارائه محرک ۶
مدت زمان اصلاح سوگیری توجه (تعداد جلسات) ۷
گروه گرایش توجه ۸
پیگیری ۹
اضافه کردن اثر تقویت ۱۰
استفاده از هر دو حالت واژه و تصویر در سنجش و اصلاح سوگیری توجه ۱۱
بررسی تأثیر اصلاح سوگیری توجه بر کاهش آن در هر دو حالت توجه و پیش توجه ۱۲
پژوهش های داخلی ۱۳
منابع فارسی ۱۳
منابع لاتین ۱۵
بخشی از پروژه
سوگیری توجه
رابینسون و بریدج (۱۹۹۳ و ۲۰۰۱) معتقدند که سوگیری توجه یک آمادگی ویژه جهت پردازش محرک مشخصی در رقابت با سایر محرک‌هاست که توسط ارزش تشویقی محرک خوشایند راه اندازی می‌شود (اسکن میکرز و همکاران، ۲۰۰۷). پژوهش‌ها نشان می‌دهد که مصرف منظم مواد اعتیاد آور و وابستگی به آن معمولاً با واکنش نشان دادن به محرک‌های مرتبط با مواد همراه می‌شود (فیلد و ککس،۲۰۰۸). مواجهه مکرر با مواد اعتیادی نسبتاً به طور خودکار گرایشات نزدیکی به محرک‌های مرتبط با مواد را راه اندازی می‌کنند تا گرایشات اجتناب از این محرک‌ها را (کوساین و همکاران، ۲۰۱۱). واژه‌ها و تصاویر و محرک‌های شنیداری مرتبط با عمل مصرف مواد، توجه فرد معتاد را تسخیر می‌کنند و فرد معتاد نیز به سختی می‌تواند توجه خود را از قید این محرک‌ها رها کند. بدین ترتیب فرد با برانگیختگی جسمانی و وسوسه ذهنی به آن موقعیت واکنش نشان می‌دهد. این مشاهده شده است که نشانه‌های مرتبط با مواد می‌تواند یک پاسخ بسیار مشابه با پاسخی که توسط خود مواد در حوزه‌های حافظه فعال، حس‌ها، هیجان‌ها و رخدادهای مرتبط ایجاد می‌شود را به وجود آورد (کلی، شیلتز و لاندری ، ۲۰۰۵؛ به نقل از گاردینی و همکاران ،۲۰۰۹). محرک‌های مرتبط با مواد می‌توانند خاطره‌های رویدادهای مرتبط با مواد را فراخوانی کنند و بدین ترتیب می‌توانند باعث برانگیختگی هیجانی در افراد با تاریخچه سوء مصرف مواد شوند (سل و همکاران ۲۰۰۰؛ به نقل از گاردینی و همکاران،۲۰۰۹)؛ امری که در سوگیری حافظه‌ی آن‌ها متبلور می‌شود (کلین ، نلسون و آنکر ، ۲۰۱۲). در کل یافته‌ها نشان می‌دهند که افراد وابسته به سیگار به طور خودکار و غیر ارادی به سوی نشانه‌های مرتبط با سیگار جهت گیری دارند (ودریل و همکاران، ۲۰۱۲).
در مطالعه‌ی گاردینی و همکاران (۲۰۰۹) مشاهده شد که معتادانی که با درمان‌های جانشین مخدر و اجتماعی(انجمن درمانی) درمان شده‌اند سوگیری کمتری نسبت به نشانه‌های مرتبط با مواد نشان می‌دهند گاردینی و همکاران(۲۰۰۹) این نتیجه را به این شکل تبیین می‌کنند که درمان ممکن است سوگیری توجه نسبت به نشانه‌های مرتبط با مواد را کاهش دهد، امری که به نظر می‌رسد نقش مهمی را در حصول پیامدهای مثبت در درمان اعتیاد بازی می‌کند. در نتیجه فرض بر این است که با دستکاری و اصلاح سوگیری توجه در افراد معتاد بتوان میزان خطر عود کمتری را در آینده انتظار داشت. همچنین گاردینی و همکاران معتقدند که ممکن است تفاوت در میزان سوگیری توجه در بین معتادین فعال با گروه‌های درمان شده ناشی از این امر باشد که افراد ترک کرده ادراک دسترس پذیری مواد را دیگر ندارند، پس وسوسه ذهنی کمتری را تجربه می‌کنند و این امر باعث تفاوت در سوگیری توجه این گروه‌ها می‌شود.