در این مقاله رابطه بین تجدید ارزیابی دارایی های غیرجاری و هزینه های حسابرسی را با استفاده از ۳۰۰ شرکت ASX طی سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ بررسی می کنیم. گزارش می کنیم که هنگامی که دارایی های غیرمالی (PPEها، اموال سرمایه گذاری و دارایی های نامشهود) با ارزش متعارف اندازه گیری شوند افزایش قابل توجهی در هزینه های حسابرسی پرداخت شده وجود دارد. علاوه بر این، شواهدی ارائه می دهیم که ارزیاب مستقل رابطه مثبت بین تجدید ارزیابی دارایی ها و هزینه های حسابرسی را به نحوی معنادار تضعیف می کند.

به علاوه، شرکت هایی که دارایی های غیرجاری شان به صورت صعودی تجدید ارزیابی می شود و شرکت هایی که دارایی های غیرجاری شان را هر سال به صورت صعودی تجدید ارزیابی می کنند هزینه حسابرسی به نحوی معنادار بالاتری دارند. آزمون های دیگر شواهد تجربی ارائه می دهند که توان حاکمیت شرکتی تأثیر تعدیل کننده ای بر سطح هزینه های حسابرسی دارد. تحقیق حاضر به مباحثه موجود پیرامون نقش حسابداری ارزش متعارف کمک می کند. یافته ها حاکی از آن است که هزینه های نمایندگی مربوط به ارزش متعارف تخمین شده ممکن است منافع حاصل از کاربرد حسابداری ارزش متعارف را تعدیل کنند.

واژگان کلیدی: تجدید ارزیابی دارایی ها، هزینه های حسابرسی، حاکمیت شرکتی

۱. مقدمه

از زمان بحران مالی جهانی، مباحثات قابل توجهی درباره حسابداری ارزش متعارف دارایی های مالی در صنعت بانکداری صورت رفته است (بارث و لاندزمن، ۲۰۱۰؛ لاندزمن، ۲۰۰۷؛ لوکس و لوز، ۲۰۰۹). با وجود این، شواهدی درباره هزینه ها و منافع استفاده از ارزش متعارف دارایی های غیرمالی – اموال، ماشین آلات و تجهیزات (PPE)، اموال سرمایه گذاری و دارایی های نامشهود وجود ندارد؛ در این شرایط مدیران حق دارند از بین هزینه تاریخی یا ارزش متعارف یکی را انتخاب کنند. برای بررسی هزینه های حسابرسی که نشان دهنده هزینه نمایندگی اصلی در ارتباط با ارزیابی این دارایی ها هستند از گونچاروف و همکاران (۲۰۱۳) و اترج و همکاران (۲۰۱۳) پیروی می کنیم.

استانداردهای بین المللی گزارش دهی مالی (IFRS) که از سال ۲۰۰۵ در استرالیا اتخاذ شده اند امکان انتخاب ارزش متعارف و هزینه تاریخی را برای PPE و اموال سرمایه گذاری و در صورت وجود بازار فعال امکان انتخاب برای دارایی های نامشهود را فراهم می سازند . هیئت استانداردهای حسابداری مالی (FASB) قبول دارد که بازارهای فعال برای برخی دارایی ها نسبتا کمیاب هستند به این معنی که فردی ثالث باید ارزش های متعارف را با استفاده از برآورد و روش های ارزیابی معین کند. ارزیابی دارایی های غیرمالی نقدنشدنی ممکن است بر اساس مشاهده مستقیم تراکنش ها یا مظنه بازار در بازار فعال نباشد که این مسئله قابلیت اطمینان بیشتری را نشان می دهد (کریستنسن و نیکولاو، ۲۰۱۳).

انتخاب ارزش متعارف می تواند هزینه های حسابرسی و یا تلاش حسابرسان را افزایش دهد زیرا حسابداری ارزش متعارف اثبات پذیری و پیچیدگی را سخت تر می کند (اترج و همکاران، ۲۰۱۳). حتی قیمت های مشاهده شده هم ممکن است موجب عدم اطمینان حسابرسان به خصوص در بازارهای ملتهب شوند (براتن و همکاران، ۲۰۱۳). به علاوه، کوماراسیری و فیشر (۲۰۱۱) دریافتند که حسابرسان نیز معمولا اطلاع کافی برای تحقق ارزش متعارف برآورد شده ندارند. علاوه بر این، ارزش متعارف می تواند منجر به هزینه های حسابرسی بیشتر و یا ریسک شوند زیرا موجب افزایش هزینه های نمایندگی می شوند. از آنجا که مدل ارزش متعارفدارایی های غیرمالی نیازمند اطلاعات متعددی است و مدل ها بر اساس فرضیات مدیریت هستند، عدم قطعیت برآورد وجود دارد ولی بازار فعال وجود ندارد. بنابراین، مدیران فرصت دستکاری سود را دارند (براتن و همکاران، ۲۰۱۳؛ فیشر و میر، ۲۰۰۹ و دیگران ).

با استفاده از نمونه ای متشکل از ۳۰۰ شرکت ASX طی سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ چند آزمون ارائه می دهیم. ابتدا ارتباط بین هزینه های حسابرسی و انتخاب ارزیابی برای دارایی های غیرجاری (یعنی ارزش متعارف یا هزینه های تاریخی) را بررسی می کنیم. در می یابیم که افزایش معناداری در هزینه های حسابرسی پرداخت شده وجود دارد وقتی دارایی های غیرمالی، PPEها، اموال سرمایه گذاری و دارایی های نامشهود با ارزش متعارف (یا با استفاده از «مدل تجدید رزیابی») اندازه گیری می شوند. نتایج حاکی از آن است که اندازه ارزش متعارف دارایی های غیرجاری با کاهش کارایی حسابرسی یا افزایش ریسک های حسابرسی به علت افزایش مشکلات نمایندگی موجب افزایش هزینه های حسابرسی می شود.

Abstract

We investigate the association between asset revaluations of non-current assets and audit fees, using a sample of ASX 300 companies from the years 2003–۲۰۰۷. We report that there is a significant increase in the audit fees paid when non-financial assets (PPEs, investment properties and intangible assets) are measured at fair values. Moreover, we provide evidence that an independent valuer or appraiser significantly weakens the positive association between asset revaluations and audit fees. Furthermore, companies whose non-current assets are revalued upwards and those that revalue their non-current assets upwards every year have significantly higher audit fees.

Additional tests provide empirical evidence that the strength of corporate governance has a moderating effect on the level of audit fees. This study contributes to the ongoing debate on the role of fair value accounting. The findings suggest agency costs associated with fair value estimates may offset the benefits from the use of fair value accounting.