پارس پروژه پرتال خدمات دانشگاهی
| مقالات مرتبط با این موضوع |
|
مقالات انگلیسی ترجمه شده حسابداری |
کد محصول: H220
سال نشر: ۲۰۱۶
نام ناشر (پایگاه داده): الزویر
نام مجله: Journal of Contemporary Accounting & Economics
نوع مقاله: علمی پژوهشی (Research articles)
تعداد صفحه انگلیسی: ۲۲ صفحه PDF
تعداد صفحه ترجمه فارسی: ۲۲ صفحه word
قیمت فایل ترجمه شده: ۱۹۰۰۰ تومان
عنوان فارسی:
مقاله ترجمه شده حسابداری : اثر ضعف کنترل داخلی بانک های تجاری بر ذخایر وام های زیان ده و مقررات
عنوان انگلیسی:
The effect of commercial banks’ internal control weaknesses on loan loss reserves and provisions
چکیده فارسی:
این مطالعه به بررسی این می پردازد که آیا ضعف کنترل داخلی اساسی (ICW) بانک های تجاری ذخایر و مقررات وام زیان ده را تحت تاثیر قرار می دهد. قانون گذاران بانک برای بهبود روش های کنترل داخلی بانک ها در جهت به دست آوردن برآوردهای دقیق از قرار گرفتن در معرض وام های زیان ده مشتاق بوده اند. GAO (1991، ۱۹۹۴) گزارش می دهد که ذخایر وام زیان ده اغلب بر اساس نرخ ضرر تاریخی حتی برای وام های بزرگ، به جای ارزیابی اختلال وام های فردی تعیین می شود و ذخایر وام زیان ده گزارش شده شامل مقدار قابل توجهی از ذخایر مکملی است که به در معرض وام زیان ده قرار گرفتن مرتبط نیستند. ما انتظار داریم و دریافتیم که بانک های دارای ICW اصولی، به طور متوسط، ذخایر و مقررات وام زیان ده بالاتری در سال های ICW نسبت به سال های بدون ICW دارند. ما همچنین دریافتیم که بانک ها ICW با اقدامات اصلاحی موفق دیگر دارای سطوح بالاتری از ذخایر وام زیان ده و یا مقررات در سال آینده نیستند، در حالی که بانک هایی که گزارش ICW اصولی در هر دو سال جاری و سال بعد را می دهند به داشتن مقدار قابل توجه بالاتری از ذخایر و مقررات وام زیان ده در سال آینده ادامه می دهند.
۱. مقدمه
اثربخشی کنترل داخلی بانک ها تحت بررسی دقیق قانونگذاران از سال ۱۹۹۱ بوده است. گزارش GAO در سال های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۴ مستند می کند که بسیاری از بانک ها ورشکسته ذخایر و مقررات وام زیان ده نادرست با توجه به روش های کنترل داخلی ضعیف، تحریف صورت های مالی خود داشته اند. ذخایر وام زیان-ده مقدار برآوردی قرار گرفتن بانک در معرض زیان برای پوشش وام های برجسته تخریب شده غیر قابل وصول است.
مقررات زیان وام هزینه لازم برای تنظیم ذخایر وام زیان ده است. ذخایر وام زیان ده، بزرگترین و تنها جزئ از اقلام تعهدی بانک هستند، و پرتفوی وام بانک تجاری معمولا ده تا پانزده برابر بزرگتر از سهام آنها است (واهلن، ۱۹۹۴؛ آلتامورو و بیتی، ۲۰۱۰). بنابراین، ذخایر و مقررات وام زیان ده اطلاعات مهمی در مورد قرار گرفتن در معرض ریسک اعتباری برای مشتریان و سرمایه گذاران بانک فراهم می کند. در راستای توجه نظارتی برای اثربخشی کنترل داخلی و ارتباط آن با ذخایر وام زیان ده، بررسی می کنیم که آیا ضعف کنترل داخلی (ICW) به طور سیستماتیک با ذخایر و مقررات وام زیان ده بانک ها در ارتباط است، و این که آیا اقدامات اصلاحی زیر بر آنها یک سال پس از گزارش ICW اساسی اثر می گذارد.
پس از اینکه تعدادی از بانک ها در دهه ۱۹۸۰ ورشکست شدند، شرکت بیمه سپرده فدرال (FDIC) قانون بهبود بیمه سپرده فدرال (FDICIA) را در سال ۱۹۹۱ به تصویب رساند، و ملزم نمود که مدیریت بانک هایی که بیش از ۵۰۰ میلیون $ دارایی دارند به بررسی اثربخشی داخلی کنترل فرآیندهای گزارشگری مالی خود بپردازند و حسابرسان خارجی بانک ها گواه اثربخشی ساختار کنترل داخلی بانک ها باشند. با این حال، بانک-ها همچنان از مشکلات کنترل داخلی مربوط به حاکمیت شرکتی و گزارشگری مالی رنج می بردند، و بازارهای مالی را دوباره در اوایل سال ۲۰۰۰ به لرزه درآورد، و منجر به از دست دادن قابل توجه اعتماد سرمایه گذار به کسب و کار ایالات متحده و شرکت های حسابرسی شد.
برای جلب دوباره اعتماد سرمایه-گذاران، کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) قانون ساربانز-آکسلی (SOX) را در سال ۲۰۰۲ به تصویب رساند، و معیارهای حاکمیت شرکتی سختگیرانه تری را نه تنها به بانک ها بلکه تمام شرکت های عمومی دیگر با دارایی بیش از ۷۵ میلیون $ تحمیل کرد. به طور خاص، بخش ۴۰۴ (ب) از SOX شرکت های عمومی را ملزم به ارزیابی و گزارش در مورد اثربخشی کنترل داخلی خود گواهی شده توسط حسابرسان مستقل می کند، و در نتیجه داده ICW به راحتی قابل دسترس شده اند. اخیرا، پس از بحران مالی ۲۰۰۷-۲۰۰۸، فدرال رزرو بررسی گسترده ای از نظارت بانک خود بر کنترل داخلی و مقدار ذخایر وام زیان دهی که بانک ها باید حفظ کنند انجام داده است (رایان، ۲۰۱۴). در نتیجه، قانون اصلاح وال استریت و حمایت از مصرف کننده داد-فرانک در سال ۲۰۱۰ به تصویب رسید.
اگر چه کمبود مطالعات حسابداری در مورد مسائل کنترل داخلی و برآورد وام زیان ده در بانک ها وجود دارد، آلتامورو و بیتی (۲۰۱۰) بررسی کردند که آیا مقررات کنترل داخلی FDCIA اعتبار مقررات زیان وام را بهبود می بخشد. آنها بانک های تحت تاثیر FDCIA با مجموع دارایی بیشتر از ۵۰۰ میلیون $ را با بانک های تحت تاثیر مقررات مقایسه کردند. با این حال، این امکان وجود دارد که برخی از بانک ها با مجموع دارایی بیشتر از ۵۰۰ میلیون $ ICW اصولی نداشته باشند. مطالعه ما مطالعه آلتامورو و بیتی (۲۰۱۰) را با مقایسه برآوردهای وام زیان ده بین بانک هایی که در واقع ICW اصولی را گزارش می کنند و بانک هایی که هیچ ICW ندارند، به منظور درک نقش ICW اصولی در برآورد وام زیان ده بسط می دهد. بنابراین، مطالعه ما ادبیات موضوع کنونی درباره ICW را با ادبیات موضوع موجود درباره وام های زیان ده مرتبط می کند.
Abstract
This study examines whether the material internal control weaknesses (ICW) of commercial banks affect loan loss reserves and provisions. Bank regulators have been keen to improve the internal control procedures of banks in order to obtain accurate estimates of loan loss exposures. GAO (1991, 1994) reports that loan-loss reserves are often determined based on historical loss rates even for large loans, rather than individual loan impairment assessments, and the reported loan loss reserves include substantial amounts of supplemental reserves that are not linked to the loan loss exposure. We expect and find that banks with material ICW have, on average, higher loan loss reserves and provisions in years of ICW than those without ICW. We also find that ICW banks with successful remedial actions no longer have higher levels of loan loss reserves or provisions in the next year, while banks that report material ICW in both the current and following year continue to have significantly higher amounts of loan loss reserves and provisions in the next year.